De grote Zieltjesdief

Het is nu op de kop af precies een jaar geleden, Wilde Kaneel! in Amsterdam. Voor mij voelt het eerder als tien jaar, of iets dergelijks, het tempo waarin de tijd verstrijkt lijkt aardig veel op hoe het was toen ik een klein kind was, een jaar duurt bijna eeuwig. Dat lijkt me de natuurlijke tijdbeleving – en controle krijgen over je eigen tijdsbeleving lijkt me de meest wezenlijk kunde die je kunt scheppen. 

Door Corona zie je denk ik dat massaal mensen uit hun gewoontepatronen vallen, en de tijd plots anders beginnen beleven. Meestal zie je dan dat een persoon plots geen idee heeft wat hij of zij met die ‘zee van tijd’ aan moet, en dat vertaalt zich dan naar een gevoel van depressie. 

Wat duurt alles verschrikkelijk lang! En wat een enorme verantwoordelijkheid om al die tijd op een zinnige wijze zelf in te moeten gaan vullen! De hele ‘entertainmachine’ die van geboorte tot dood liep komt piepend en krakend tot stilstand. Plots is de Hotel-animatie van het leven stilgevallen, en moet je het zelf weten redden, met die kleine gedachte cirkeltjes in het hoofd.

Niet moeilijk om te zien hoe de kloof tussen geleefd-mens en mens vrij eenvoudig tot een depressie zou kunnen leiden. Maar die zee van tijd, die enorme massa die zo zwaar voor je voelt – dat kan ook juist je beste vriend worden. De tijdsversnelling waarin je door de animatie-machine van school en werk terecht kwam, het leven van leuk naar leuk, van selfie naar selfie – die tijdversnelling is juist niet je vriend maar de grote zieltjesdief, wiens taak is je leven zo snel mogelijk voorbij te laten gaan – hetzelfde animatieteam zal je in het bejaardenhuis vermanend toespreken, dat je wel gezellig mee moet blijven doen en in de handjes blijven klappen. 

Entertainment. Over invasieve termen gesproken. Bijna alles in onze maatschappij is van entertainment doordrenkt. Planten, kruiden en dieren hebben gelukkig geen last van het dwangidee dat ze vermaakt dienen worden. En ook als mens is het mogelijk je van dat juk te bevrijden, en geloof mij maar, zolang je vermaakt dient worden ben je zelf ook….vermaakt.

Martinus Benders – Hoofdsage